Bugün de. Yarın da.

Aslında her gün 23 Nisan.
Yüreğinde sevgiyi hissedebilene.
Çocuk kalabilene.
Gülümsemeyi yitirmeyene.
Bayramı yaşatan yüreklere.

Aslında her şey, her yer Cumhuriyet.
Yüreğinden kini, nefreti atabilene.
Adaleti sadece istemeyene, yaşatana.
Eşitliği bir hak olarak görebilene.

Aslında herkes Atatürk.
Onun yüreğini görebilene.
Beynini fikirle, vicdanla birleştirebilene.
Sadece hatırlamayan, onunla yürüyene.

Aslında her çocuk geleceğe ayrı bir umut.
O umudu büyütebilene.
Korumayı bilene.
Işığını başkasına taşıyabilene.

Aslında her sabah gökyüzünde dalgalanan bir bayrak.
Başını eğmeden bakabilene.
Onurla taşıyabilene.
Varlığını hissedebilene.

Aslında her sınıf özgürlüğün sesi.
Düşüncesini korkmadan dile getirebilene.
Sorgulayanı yüreklendirebilene.
Bilgiyi cesaretle buluşturabilene.

Aslında her öğretmen yürüyen bir devrim.
Sadece anlatmayan, aydınlatana.
Bilgiyi yüreğe indirebilene.
Geleceği elleriyle şekillendirebilene.

Aslında her anne Cumhuriyetin sesi.
Sevgiyi eşitlikle yoğurabilene.
Evladına bağımsızlığı öğretebilene.

Aslında her baba bağımsızlığın ilk adımı.
Adımını dik atabilene.
Duruşunu miras bırakabilene.

Aslında hayatın kendisi bir bayram.
Yaşam sevincini içinde taşıyabilene.
Sevgiyi çoğaltabilene.
Umudu elden bırakmayana.

Bütün 5, 15, 25, 35, 45, 55, 65, 75, 95, 105 yaşındaki çocuklara…
Küçük kalbiyle büyük düş kuranlara…
Dünle bugünü birleştirip yarına yürüyenlere…

Hepimize 23 Nisan.
Tıpkı dünkü gibi.
Bugün de.
Yarın da.

Sevgiyle. Saygıyla. İnançla. Kararlılıkla.
Kutlu olsun. Daim olsun.
Yüreklerde hep yaşasın.

Ne mutlu Türk doğup, bir ömür Türk kalabilene…
Sevgiyle…