Şehir Hastanesi’nde İnsafsızlık: “Bir Sedyeye Bile Çok Gördüler”
Dün akşam oğlumu Eskişehir Şehir Hastanesi’ne götürdüm. Saat 19.30 civarıydı. Daha kapıdan içeri girerken anlıyorsunuz orada çalışan personelin halini: Yüzlerinde yılgın, bıkkın, ilgisiz bir ifade… İnsan bir hastaneye sağlık bulmaya, huzurla çözüm aramaya gider; orada göz göze geldiğiniz herkes “bir an önce işimiz bitsin de kurtulalım” havasında.
Her neyse… Oğlumu muayene ettirdikten sonra bizi çocuk sarı alana yönlendirdiler. Orada da ayrıca bekledik. Nihayet sıramız geldi, oğlumuzun serumu takıldı. İşte asıl rezalet tam da o anda başladı.
Sarı alanda bekleyen bir kadın, yanında eşi ve oğlu vardı. Kadın açık açık “İyi değilim, tansiyonum düşüyor, eşimle birlikte girsek olur mu?” diye rica etti. Ama oradaki yönlendirici personel ve güvenlik görevlisi neredeyse robot gibi “Hayır, sadece bir kişi girebilir.” dedi. Hadi onu da anladık, kural var diyelim. Ama kadın fenalaşıyor, koltuğa mı oturtursunuz, su mu getirirsiniz, tansiyonunu mu ölçersiniz? Hayır!
Kadıncağız oracıkta bayılmamak için güçlükle dayandı. Sonra tam sarı alanın girişindeki sedyeye dönüp “Tansiyonum düşüyor, oturabilir miyim?” diye izin istedi. Düşünün, bir hasta sedyeye oturmak için izin istiyor! Ve oradaki rehber personel “Hayır, oturamazsınız!” diye kestirip attı.
Bu nasıl bir anlayış? Bu nasıl bir eğitim eksikliği? Kadın resmen kapıda kusmaya başladı. Ne bir hemşire geldi, ne bir doktor çağırıldı. Güvenlik görevlisi ve rehber personel de dönüp “Başka kusacak yer mi bulamadınız?” diye sitem etti. Sanki insanlar zevk için oraya kusmaya geliyor!
O anda eşim beni tuttu, yoksa ben daha sert tepki verecektim. Böyle mi olmalı sağlık hizmeti? Hastane yönetimi neredesiniz? İl Sağlık Müdürlüğü ne iş yapar? O kapıda duran personellere, güvenlikçilere acilen “kriz yönetimi, hasta iletişimi ve insani yaklaşım” dersi verilmeli.
Çünkü orası AVM kapısı değil, otogar değil. Orası bir sağlık kurumu. İnsanlar çaresiz, korkmuş ve hastayken oraya geliyor. O kapıda duranlar da ilk muhatap oldukları kişiler… Gösterilen bu insafsızlık sadece o kadına yapılmadı; aslında hepimizin insanlığına yapıldı.
Son söz
Yetkililere buradan çağrımdır: Bir hastanın sedyeye oturabilmesi için izin istemek zorunda kaldığı, ardından da “hayır” cevabı aldığı bir hastane, modern binasıyla övünmekten önce personelinin vicdan eğitimine yatırım yapmalı.
