Bu bayram ürtikerle kucaklaştım

Siz bayram tatilinizi nasıl geçirdiniz? Tatilinize sığan huzurla mı kalktınız sofralardan, yoksa bir çay bardağının dibinde saklanan kırgınlıkla mı?

Benim telaşım, henüz arifeden başladı. Annemin dayısı, yani bizim Mevlüt Dedemiz, bu bayram hepimizi bayram sabahı kahvaltı sofrasında etrafında görmek istedi. Evet, dedem dediğim kişi aslında annemin öz babası değil. Ama o kadar çok sarıp sarmalamış ki bizi, öyle bir şefkatle doldurmuş ki eksik kalan boşluklara, “dede” derken içimden gelen her şeyle söylüyorum o kelimeyi. Çünkü annemi onlar büyütmüşler. Annem anneannemi 5 yaşındayken kaybetmiş. Mevlüt dede yani anneannemin erkek kardeşi de anneme kendi evladı gibi bakmış.

Dedem için bu bayram eksiksiz olmalıydı. Gözlerindeki ışıltı, o sabah yüreğime işledi. Hep birlikte gittik yardıma. Bayramların olmazsa olmazı, yaprak sarması. Kız kardeşimle tencerenin başına geçtik, bir tencere değil sanki çocukluğumuzu sardık yaprağa.

Dedemlerin üç oğlu var, hepsi evli. Gelinlerin biri Azeri, biri Taylandlı, biri Türk. Ama müsaadenizle, Taylandlı gelin Ann, bir Türk’ten daha Türk. Kadın dur durak bilmiyor. Antalya’dan kalkıp geldi, önlüğü taktı, kolları sıvadı. Biz daha kahvemizi bitirmemişken o çoktan mutfağın kraliçesi olmuştu. Bazen onu izlerken ben yoruluyorum. Maşallah diyeyim de nazar değmesin gelinimize.

Peki, niye anlattım bunları?

Çünkü küçükken bayram sofraları bana hep bir masal gibiydi. Şekerli, neşeli, kalabalık… Ama büyüyünce o sofralardaki çatlakları görmeye başlıyorsun. Yüzlerin arkasındaki ifadeleri, suskunlukların içindeki haykırışları, kibarlığın içindeki iğneleri…

Bu bayram da öyle oldu. Bir dayım çocuk gibi küstü. Sofradan kaçan huzur, tabaklara sirayet etti. Etekteki taşlar bir bir döküldü. Ardından gelin-kayınvalide sürtüşmesi başladı. Bitmeyen bir klasik… Üstelik ameliyattan çıkmış yaşlı bir kadına saygısızlık edilmesine şahit olmak, beni iliklerime kadar rahatsız etti.

Sahi, gelin ve kayınvalide neyi alıp veremiyor birbirinden? Bu bir güç savaşı mı, yoksa kimin sevgisinin daha haklı olduğuna dair bir yarış mı? Anne-oğul arasına girilir mi? Ya da girilirse, sevgi orada nasıl yer bulur?

O gün “anneanne” dediğim kadın hastaneye kaldırıldı. Ve ben içimden şu soruyu sordum, peki bu savaşın kazananı kimdi?

Bir bayram sabahı şenlik diye başlarken, sonu hastane koridorlarında ağlayarak bitebiliyor. O gün yaşadığım stres, yıllardır bende nüksetmeye hazır bekleyen ürtikerin ziline bastı “Merhaba, buradayım.” Ve her zamanki gibi, sonu kortizonlu iğne…

Beni gören herkes “Çok kilo almışsın” dedi. Oysa bilmediler ki o kilolar mutluluktan değil, içime çöken hüzünlerin ilacıydı. Kortizonla büyüyen yalnızlıklarım, ilaçla susan dertlerimdi.

Zannediyorlar ki yedim içtim, o yüzden kilo aldım… Oysa ben bu bayramda içime attım. Sustuğum her şey tenimde patladı, kaşındı, kızardı.

İnsan büyüdükçe anlıyor, bayramlar sadece tatil değil, aile aynalarıdır. Ve bazen en parlak aynalar bile çatlayabiliyor. Ama yine de… Sofranın ucunda dedemin ışıltılı gözleri varken, yaprak sarmasının ortasında kardeşimle gülüşürken, hala bir şeyler için umut var gibi.

Belki de mesele, sofralarda kimin haklı olduğu değil… Kimin kalbi kırık, kimin niyetinin saf olduğu.

Çünkü bu dünya geçici ama kalbiniz kalıcı. Ve bazen bir kortizon iğnesi değil, bir “özür dilerim” cümlesi bile iyileştiriyor insanı.

Evet, sevgili okuyucularım,

Hepimiz insanız. Kimi zaman kırıyoruz, kimi zaman kırılıyoruz. Yanlışlar yapıyoruz, susmamamız gereken yerde susuyor, affetmemiz gereken yerde gururumuzu öne koyuyoruz. Ama eğer ortada gerçekten çözülemeyecek bir şey yoksa… Lütfen birbirinize sıkı sıkı sarılın. Çünkü hayat, sandığımızdan da kısa. Toprak aldıklarını geri vermeyecek bize. O yüzden almadan kocaman sarılalım birbirimize..

Ve unutmayın; insanın insana her zaman ihtiyacı var. Bazen bir çift göz, bir dokunuş, bir cümle bile her şeyi onarmaya yetebilir.

Sevgilerimle..